Η “Θύρα 13” για τους Ηρακλειδείς δεν έχει την κοινή έννοια του όρου όπως για το υπόλοιπο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι η θύρα των οργανωμένων του Παναθηναϊκού αλλά η κεντρική κερκίδα απέναντι από τα επίσημα στο Καυτανζόγλειο. Παλαιότερα οι οργανωμένοι του Ηρακλή έκαναν κερκίδα και εκεί, παρά το γεγονός ότι κυρίως η Θύρα 10 ήταν διαχρονικά ο χώρος τους. Αλλά ο χώρος αυτός έγινε γνωστός και για κάτι άλλο, ακόμα και σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Και εξηγούμαστε…
Οπαδική (ή και όχι τόσο) ιστορία
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο πατέρας μου νοίκιαζε ένα σπίτι στην Μενεμένη. Αφού είχε πετύχει τον σπιτονοικοκύρη μερικές φορές στο Καυτανζόγλειο, πήρε το θάρρος και τον ρώτησε αν είναι Ηρακλής. Εν τέλει έμαθε ότι ο άνθρωπος ήταν Άρης αλλά πήγαινε στο Καυτανζόγλειο να βλέπει τον Ηρακλή, σε μια εποχή μάλιστα μετά τον Χατζηπαναγή.
Ακολούθησε η ανάλυση των αιτιών, οι οποίες ήταν οι εξής:
Ο άνθρωπος αυτός είχε πάει με τον γιο του (παιδάκι ο γιος του) στο Χαριλάου. Αυτός είχε εισιτήριο αλλά όταν ζήτησαν και για τον γιο του, εκνευρίστηκε κι επειδή είχε και ουρά, έφυγαν. Για να μην γυρίσουν σπίτι άπραγοι, κι επειδή έπαιζε ίδια ώρα ο Ηρακλής, πήγαν στο Καυτανζόγλειο να δούνε τον Ηρακλή. Εκεί μπήκαν στην Θύρα 13.
Κι εκεί συνέβη κάτι μαγικό. Σαν τους δρομείς που περιμένουν τον πυροβολισμό για να πεταχτούν, οι Ηρακλειδείς στην Θύρα 13 με το που σφύριξε ο διαιτητής άρχισαν αμέσως την γκρίνια και την μίρλα. Γκρίνια η οποία τελείωσε μόνο με το τελικό σφύριγμα. Ο άνθρωπος έμεινε άναυδος. Τόσα χρόνια που πήγαινε γήπεδο δεν του είχε τύχει κάτι αντίστοιχο. Γκρίνιαζαν για οτιδήποτε δεν τους άρεσε, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο. Ο ορισμός “προπονητές του καναπέ” δεν αρκεί για να περιγράψει ούτε το μισό από αυτό που συνέβαινε εκεί.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο κόσμος του Ηρακλή διαφέρει από όλους τους άλλους. Το μότο “Ηρακλής, Κουλτούρα κι Αλητεία” συνοψίζει άριστα τους κυανόλευκους οπαδούς. Οι απαιτήσεις της Θύρας 13 ήταν τόσο μεγάλες που δεν θα σταματούσαν ούτε αν ο Ηρακλής έπαιρνε πρωτάθλημα.
Ο άνθρωπος αυτός, το θεώρησε τόσο μοναδικό αυτό που παράτησε την ομάδα του, όχι για τον Ηρακλή αλλά για την Θύρα 13 του Καυτανζογλείου. Για πολλά χρόνια πήγαινε εκεί για να χαζεύει αυτούς τους μοναδικούς οπαδούς.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι που κρατάνε τον Ηρακλή μεγάλο, γιατί τον έχουν στο μυαλό τους τεράστιο. Μπορεί καμιά φορά να λοιδορούνται ως γκρινιάρηδες και μίρλες αλλά βλέπουν τον Ηρακλή όπως θα έπρεπε να είναι…
