Στο Iraklis-press24 μίλησε ο βετεράνος αθλητής του Ηρακλή, Γιάννης Τσουμής. Το πρώτο του δελτίο στον Ηρακλή ήρθε το 1971 σε και σε ηλικία 13 ετών για την παιδική ομάδα.
Την πρώτη χρονιά στην ανδρική ομάδα, την περίοδο 1974 – 1975 Β’ εθνική τότε, σε ηλικία 16 ετών. Το 1975-1976 αποχή λόγω προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο (μόνο μία συμμετοχή). 1976-1977 ελάχιστες συμμετοχές λόγω μιας σοβαρής ίωσης. Πλήρης συμμετοχή έκτοτε μέχρι 1988-1989. Δηλαδή 15 χρονιές στην ανδρική και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την ομάδα με 5.038 πόντους. Μιλάμε για ένα ρεκόρ που δεν έχει σπάσει ακόμα κάποιος Έλληνας παίκτης με την φανέλα του «Ημίθεου».
Ο κ. Τσούμης κρατάει αρχεία από αθλητικές δράσεις στον χώρο της καλαθοσφαίρισης, θυμίζοντας μια εποχή χωρίς μεγάλες εντάσεις, αλλά και με αθλητές που έμειναν στην ιστορία όχι μόνο για τα ρεκόρ τους, αλλά και το πως έφερναν τον κόσμο στα γήπεδα.
Αναλυτικά
- Κ. Τσουμή κρατάτε αρχεία από εφημερίδες, αλλά και φωτογραφικό υλικό. Όταν ξεφυλλίζεται αυτά άλμπουμ τις νιώθετε;
«Από νεαρή ηλικία ήμουν τακτικός αναγνώστης εφημερίδων, πολιτικών και αθλητικών, που τότε βέβαια ήταν ολιγάριθμες. Την συνήθεια αυτή διατηρώ μέχρι σήμερα κατά το δυνατόν. Όταν διαβάσω κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, όχι μόνο για τον αθλητισμό, φροντίζω και το κρατώ.
Όταν ο «τύπος» άρχισε να ασχολείται και με την δική μου αθλητική δραστηριότητα , λογικό ήταν να συλλέγω όσα δημοσιεύματα έπεφταν στην αντίληψή μου. Μερικά αποκόμματα διασώθηκαν μέχρι σήμερα».
Επιπλέον πρόσθεσε: «Την φωτογραφία την αγαπώ ως τέχνη αλλά και για το γεγονός ότι παγώνει και «διαιωνίζει» την στιγμή. Όταν οι αθλητικοί φωτορεπόρτερς μας έφερναν την δουλειά τους, αγόραζα τις καλύτερες φωτογραφίες. Ήταν χρόνια όμορφα για μένα και οι αναμνήσεις ευχάριστες».
- Ο Ηρακλής έχει μείνει στην καρδιά σας και πολλές φορές ανεβάζετε υλικό στα social media. Κάποιοι μάλιστα όταν τα βλέπουν συγκινούνται, εννοώντας μικρούς και μεγάλους. Το σχόλιο σας πάνω σε αυτό;
«Γεννήθηκα στους Χορτατζήδες, γειτονιά του συνοικισμού των Σαράντα Εκκλησιών. Τα γήπεδα του Ηρακλή, ποδοσφαίρου και μπάσκετ, απέχουν εκατό μέτρα από το πατρικό μου σπίτι. Όλα τα απογεύματα λοιπόν με μια μπάλα στα χέρια ή στα πόδια. Το μπάσκετ με γοήτευσε περισσότερο και φόρεσα την φανέλα της ομάδας μας από το 1971 (παιδική ομάδα) έως και το 1989».
Συνεχίζοντας είπε: «Πράγματι παρατηρώ πως οι αθλητικές αναρτήσεις μου στα social media τυγχάνουν αποδοχής. Γι αυτό και φροντίζω να το κάνω τακτικά, όχι μόνο με προσωπικές φωτογραφίες αλλά γενικότερα μπασκετικές.
Σημασία έχει μαζί με την φωτογραφία να μεταφέρω μια ενδιαφέρουσα πληροφορία και ένα συναίσθημα, σε ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα με εμένα».
- Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη την εποχή του μπασκετικού Ηρακλή; Μπορούσε να φέρει και άλλες διακρίσεις εκείνη η ομάδα;
«Στην παιδική μου ηλικία, πρώτες εικόνες ήταν η ομάδα με τους Μούμογλου, Σιμιρδάνη, Μπογατσιώτη, Βλαχόπουλο, Μανώλα, Μανιαδάκη και προπονητή τον Ηράκλειο Κλάγκα. Ήταν η εποχή των ξύλινων ταμπλό. Πρόλαβα ως έφηβος να γίνω συμπαίκτης με μερικούς από αυτούς στην ανδρική ομάδα».
Για το πότε αποτέλεσε βασικό στέλεχος της ομάδας, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Την δεκαετία του ’80 που έγινα βασικό στέλεχος, είχαμε μια πολύ ταλαντούχα ομάδα με αθλητές από τα σπλάχνα του Ηρακλή. Δεν υπήρχε η δυνατότητα της μεγάλης προσθήκης που θα μας ανέβαζε στο κυνήγι του πρωταθλητισμού. Τουναντίον η παραχώρηση του Σακελλαρίου αρχικά και του Καρατζουλίδη εν συνεχεία σηματοδότησε και την οροφή των αγωνιστικών προσδοκιών που ήταν η πρώτη εξάδα και η συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό κύπελλο Κόρατς.
Την δεκαετία του ’90 και του 2000, η ομάδα ακολούθησε ανοδική πορεία, πολύ σημαντική. Η ταυτόχρονη σχεδόν παρουσία των νεαρών Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα, Παπαδόπουλου, Σχορτσιανίτη και άλλων ταλαντούχων μπορούσε να σημάνει μια κυριαρχία πολλών ετών. Αλλά…».
- Ο Ηρακλής ανέβηκε μετά από 8 χρόνια στην Α1. Στην τελευταία στροφή του πρωταθλήματος μάλιστα μπορούσε να πετύχει ακόμα περισσότερα. Μπορούσε πιστεύετε ακόμα και την υπέρβαση της 5ης θέσης;
«Οκτώ χρόνια εκτός Α1 ήταν πάρα πολλά. Επέστρεψε επιτέλους δυναμικά και πράγματι θα μπορούσε να βρίσκεται σε ψηλότερη ακόμη θέση».
- Ο Θόδωρος Δρακόπουλος είναι ο μοναδικός χρηματοδότης του τμήματος. Σε αυτή την νέα προσπάθεια οι οικονομικοί συμπαίκτες δεν θα ήταν μια πολύτιμη βοήθεια για τον ίδιο;
«Ο Θόδωρος Δρακόπουλος, ένας αυθεντικός Ηρακληδέας, με το πείσμα, την επιμονή του και την οικονομική στήριξη που προσφέρει, μας έδωσε την χαρά της επανόδου στην Α1 και κάποιων πολύ σημαντικών επιτυχιών στο πρωτάθλημα. Χρειάζεται την θερμή συμπαράσταση όλων των φίλων της ομάδας».
- Όταν είδατε πρώτη φορά το Ιβανώφειο στην Α1, τι συναίσθημα είχατε;
«Το Ιβανώφειο εγκαινιάστηκε τον Μάϊο του 1987. Μετά το Παλέ ντε σπορ, την Σταυρούπολη, την Νεάπολη και ξανά το Παλέ, αποκτήσαμε την δική μας ιδιόκτητη έδρα. Έπαιξα εκεί μόνο δύο σεζόν. Στο τέλος της περιόδου 1988-1989 η τότε τεχνική ηγεσία δεν με συμπεριέλαβε στον σχεδιασμό της επόμενης αγωνιστικής περιόδου».
- Το Ελληνικό Μπάσκετ δείχνει να μην έχει ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα. Αναφερόμαστε στα πολλά εκατομμύρια του Παναθηναϊκού και μετά οι υπόλοιποι. Τι βλέπετε από εδώ και πέρα στο εγχώριο μπάσκετ;
«Το Ελληνικό Μπάσκετ και ειδικότερα η Α1 χρειάζεται ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα. Με την παρουσία και του Ολυμπιακού, περισσότερων ισοδύναμων ομάδων και φυσικά την παρουσία και των τριών ιστορικών συλλόγων της πόλης μας. Ακόμη πιστεύω πως η συμμετοχή περισσότερων Ελλήνων παικτών θα φέρει πιο πολλούς φιλάθλους ή οπαδούς αν θέλετε στα γήπεδα. Μέτριοι ξένοι αθλητές γυρολόγοι, δεν έχουν να προσφέρουν πολλά».
- Ο αθλητισμός φαίνεται πως αλλάζει στον καιρό της πανδημίας. Τι χρειάζεται ώστε να έρθει και πάλι μια αίγλη του παρελθόντος που τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά;
«Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Πρέπει να δείξουμε σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στην δημόσια υγεία και να τηρούμε τις συστάσεις των ειδικών επιστημόνων. Στις κρίσιμες καταστάσεις «επιβιώνει» όχι ο δυνατός αλλά ο προσαρμοστικός. Η αναμονή της νέας κανονικότητας, εύχομαι Υγεία σε όλους και επιστροφή στα γήπεδα το συντομότερο δυνατόν».
