Στο ίδιο έργο θεατές. Μία ομάδα που ξεκίνησε θετικά τη σεζόν πλέον έχει φτάσει να παλεύει για τη σωτηρία της. Όποιος δε βλέπει το προφανές πρέπει να μελετήσει καλύτερα τη βαθμολογία.
Οι νίκες των ουραγών Άρη και Παοκ επί της Λάρισας και του Ιωνικού αντίστοιχα έκλεισαν κι άλλο τη ψαλίδα μεταξύ αυτών και του Ηρακλή. Ο Γηραιός απέχει πλέον μόλις ένα βαθμό από τις δύο θέσεις που θα οδηγήσουν σε υποβιβασμό.
Ο Ηρακλή ταξίδεψε στο Ρέθυμνο με μοναδικό στόχο τη νίκη, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε, όμως στον αγωνιστικό χώρο δεν έδειξε να έχει το πάθος και κυρίως τη τακτική για να φύγει από τη Κρήτη με το ροζ φύλλο αγώνα. Οι γηπεδούχοι στηρίχθηκαν στο Κόνερ Φράνκαμπ, ο οποίος έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ, αντιθέτως ο Ηρακλής μπορεί να κέρδισε 17 πόντους από τον Σούλερ και 10 από τον Καββαδά δε φάνηκε όμως σε κανένα σημείο του αγώνα να είναι ικανός να διεκδικήσει τη νίκη. Πραγματοποιώντας χαμηλές πτήσεις οι παίκτες του Γηραιού κατάφεραν να πάνε στο ημίχρονο προηγούμενοι 36-37.
Από εκεί κι έπειτα το Ρέθυμνο πήρε τη πρωτοβουλία στο γήπεδο και οι παίκτες του Ημίθεου (όσοι δηλαδή αγωνίστηκαν και δε ξεχάστηκαν στον πάγκο) για μια ακόμη φορά κατέβασαν τον γενικό διακόπτη. Δεν ήξεραν τι επιζητούσαν και πώς να το κατακτήσουν. Αποκορύφωμα της τραγικής εικόνας ήταν το τέταρτο δεκάλεπτο, στο οποίο ο Ηρακλής κατάφερε να πετύχει καλάθι αφού είχαν περάσει 6 ολόκληρα λεπτά και κάτι παραπάνω, σκοράροντας συνολικά 10 πόντους.
Είναι πασιφανές ότι η ομάδα πάσχει. Ο προπονητής αδυνατεί να βελτιώσει έστω και ελάχιστα τη θλιβερή εικόνα, οδηγώντας την ομάδα από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς πλέον τη παραμικρή διαφοροποίηση σε σχέση με περασμένους αγώνα. Επιμένει και παραμένει όμως, και είναι άξιο απορίας μέχρι πότε. Οι παίκτες, όσοι χρησιμοποιούνται φαίνονται να έχουν σκάσει και κάποιοι διανύουν ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Ωστόσο συνεχώς βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα. Παρόλα αυτά, την ώρα που οι αντίπαλοι του Ηρακλή ενισχύονται, η διοίκηση δε φαίνεται να σκέφτεται οποιαδήποτε βελτιωτική κίνηση. Αναμένοντας τι άραγε;
