Είναι γεγονός ότι τη φετινή χρονιά ο μπασκετικός Ηρακλής θα πετυχαίνει νίκες που θα φέρνουν πολύτιμους βαθμούς και την αμέσως επόμενη αγωνιστική θα χύνει το δοχείο με το γάλα. Αυτό είδαμε να συμβαίνει και χτες. Μετά την άνετη επικράτηση επί του παοκ δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν στην ομάδα και θεώρησαν ότι θα κατάφερνε να χτίσει ένα σερί νικών, με αντίπαλο το Περιστέρι, το οποίο μάλιστα διένυε περίοδο κάμψης
Ο Γηραιός μπόρεσε να διεκδικήσει τη νίκη για ένα ημίχρονο. Η διαφορά των εννέα πόντων του πρώτου ημιχρόνου εξανεμίστηκε στα πρώτα λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου. Το Περιστέρι επέστρεψε στο παρκέ πολύ δυναμικά μετά τη διακοπή του ημιχρόνου και με το γκάζι πατημένο περιόρισε τον Ηρακλή σε δεύτερο ρόλο. Μάταια ο κόσμος περίμενε κάποια αντίδραση. Οι παίχτες του Γηραιού έμοιαζαν συμβιβασμένοι με την ιδέα της εντός έδρας ήττας. Πολλοί οι αρνητικοί πρωταγωνιστές, με πιο χαρακτηριστική τη περίπτωση(όχι μοναδική) του παίκτη που περιμέναμε τόσο καιρό να επιστρέψει από τον τραυματισμό του. Όπως στο παιχνίδι με το συμπολίτη ότι καλύτερο είδαμε εκ μέρους του ήταν ένα κερδισμένο φάουλ και δύο εύστοχες βολές. Ωστόσο ο κύριος Καστρίτης επέλεξε να τον έχει στο αγωνιστικό χώρο, ελπίζοντας σε τι; Κι εδώ θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και στο τεχνικό τιμ. Διότι ουδείς μπορεί να κατανοήσει για ποιο λόγο παίκτες ξεχνιούνται στον πάγκο για δύο και τρία δεκάλεπτα, ενώ την ίδια στιγμή αγωνίζονται άλλοι που εμφανέστατα είναι ντεφορμέ. Κανείς δε μπορεί να δεχθεί ότι η ομάδα παίζοντας μαζί 5 μήνες δεν έχει βρει το σύστημα εκείνο που θα της επιτρέπει να αντιδρά στην ασφυκτική πίεση των αντιπάλων και να αποφεύγει το καναβάτσο. Μιλάμε για γεγονότα και για ένα επαναλαμβανόμενο πλέον έργο. Είναι κοινή ομολογία ότι η ομάδα έχει κερδίσει παιχνίδια χάρη στη ποιότητα των παικτών της, αλλά σαφώς δεν έχει κερδίσει παιχνίδια χάρη στη ποιότητα του προπονητή της, ακόμα τουλάχιστον. Αντιθέτως θα λέγαμε ότι ίσως έχει απωλέσει βαθμούς.
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω ο Ηρακλής αδυνατώντας να μπει στο ρυθμό του παιχνιδιού βρέθηκε στο μείον εννέα από το Περιστέρι. Σαφέστατα όσοι πήγαμε στο Ιβανώφειο είδαμε ότι η ομάδα απείχε από το καλό της πρόσωπο, όπως και σε άλλα παιχνίδια. Ποιος όμως μπορεί να στερήσει τις όποιες ελπίδες νίκης από μία ομάδα, ακόμα κι όταν αυτή δεν αποδίδει; Φυσικά διαιτησίες σαν τη χτεσινή. Ενώπιον όλων οι δύο από τους τρεις διαιτητές της αναμέτρησης δε δίστασαν να ωθήσουν το Περιστέρι στη νίκη στα κρίσιμο τρίτο δεκάλεπτο που ο Ηρακλής είχε περάσει σε παθητικό ρόλο, αλλά και στο δεύτερο μισό του τελευταίου δεκαημέρου, οπότε η ομάδα έκανε την απέλπιδα προσπάθεια για νίκη. Βήματα και φάουλ τα οποία σφυρίχτηκαν κατά το δοκούν, έδιναν τη κατοχή στο Περιστέρι και είχαν ως αποτέλεσμα ο Ηρακλής να χάσει κάθε ελπίδα για κάτι θετικό (χωρίς βέβαια να αξίζει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που πήρε). Όπως αποδεικνύεται η ομάδα είναι απροστάτευτη σε τέτοιου είδους διαιτησίες, και αυτό προκαλεί αλγεινή εντύπωση στις τάξεις των φιλάθλων.
Δεν ήταν η πρώτη φορά και σίγουρα ούτε η τελευταία που γίναμε μάρτυρες προκλητικών αποφάσεων. Κι αν ο κόσμος συνεχίζει να γεμίζει το γήπεδο το κάνει γιατί γουστάρει την ομάδα, δεν ανέχεται όμως να υποτιμάται η νοημοσύνη του από διαιτητές που έρχονται στο Ιβανώφειο με περίεργους σκοπούς. Η πολιτική κατευνασμού και αποφυγής σχολιασμού των διαιτησιών τόσο από τον τεχνικό της ομάδας όσο και από τον πρόεδρό της προφανώς δεν είχε αποτέλεσμα. Επομένως για να διεκδικήσει ο Ηρακλής ό,τι καλύτερο δύναται από τη φετινή χρονιά, θα πρέπει να υπάρξει κάποια αντίδραση. Δε έχει κανένα νόημα να υπομένουμε όσα συμβαίνουν, αφού αυτό δεν αποφέρει κάτι. Δε νοείται ο πρόεδρος του Ηρακλή να κάθεται στον πάγκο με σταυρωμένα χέρια όταν η ίδια η επένδυσή του είναι έρμαιο στη διάθεση του κάθε διαιτητή. Ο κόσμος στηρίζει έμπρακτα και το πάθος του για την ομάδα δε του επιτρέπει να αποδεχτεί ότι όσα είδαμε χτες και προηγούμενες αγωνιστικές θα συνεχίσουν να συμβαίνουν ως το τέλος της περιόδου.
