Με αφορμή τα 111α γενέθλια του Ηρακλή μας, βρίσκουμε την ευκαιρία να υπενθυμίσουμε, πρωτίστως στους εαυτούς μας, τους λόγος που καθιστούν τον Ηρακλή ‘’φάρο’’ μέσα στα σκοτάδια του ελληνικού αθλητισμού, καθώς και αυτό το ιδιαίτερα ξεχωριστό πνεύμα που χαρακτηρίζει κάθε πτυχή του Συλλόγου. Από τα αθλητικά τμήματα, μέχρι και τους φιλάθλους.
Αναρωτιόμαστε, και αρκετές φορές εύλογα, τι είναι αυτό που μας κάνει να αγαπάμε, σχεδόν παθολογικά, ένα Σύλλογο που τα τελευταία χρόνια παλεύει με νύχια και με δόντια να σταθεί αξιοπρεπώς στα πόδια του. Ένα Σύλλογο ο οποίος, όπως λέει και το πασίγνωστο σύνθημα, μας έχει προσφέρει τεράστιες λύπες και λίγες χάρες. Ένα Σύλλογο ο οποίος κάθε καλοκαίρι μας αναγκάζει να παραμένουμε ξάγρυπνοι και με μια εφημερίδα ή ένα κινητό στο χέρι προκειμένου να μάθουμε όχι με ποιον παίκτη ή προπονητή έχουμε συμφωνήσει, αλλά το που θα αγωνίζεται την ερχόμενη χρονιά το εκάστοτε ‘’κυανόλευκο’’ τμήμα. Ένα Σύλλογο που την τελευταία δεκαετία αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα της κάθε εγχώριας ή ξενόφερτης δυναστείας στον ελληνικό αθλητισμό. Ένα Σύλλογο στον οποίο έχει εξαντληθεί ξανά και ξανά η αυστηρότητα της ελληνικής δικαιοσύνης, και στις πλάτες του οποίου έχουν γραφτεί αμέτρητα ‘’success stories’’ γελοίων νόμων, οι οποίοι στη συνέχεια άλλαζαν εν μία νυκτί.
Η απάντηση στο εν λόγω ερώτημα εξαρτάται από τον ερωτώμενο. Οι μεγαλύτερες γενεές των Ηρακλειδών, δίχως αμφιβολία, θα σταθούν στη σπουδαία ομάδα με ηγέτη τον Γιώργο Ορφανίδη, στον Δανιήλ Παπαδόπουλο, στον Βασίλη Χατζηπαναγή, στον Σάββα Κωφίδη, στον Μπλάνκο Γκεοργκίεφ, στον Βαγγέλη Κουσουλάκη, στον Δημήτρη Γκέσιο, και σε τόσους ακόμα σπουδαίους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τα ‘’κυανόλευκα’’ και διέπρεψαν με αυτά. Στις ομάδες του Ημίθεου, και κυρίως σε αυτές με τον Βασίλη Χατζηπαναγή στη σύνθεσή τους, που ανάγκαζαν φιλάθλους όλων των ομάδων να ‘’καταπίνουν’’ χιλιόμετρα προκειμένου να βρεθούν στο Καυντζόγλειο για να απολαύσουν ενενήντα λεπτά ποδοσφαιρικής μαγείας. Για το μπάσκετ, και τις ομάδες με το άστρο του Ντέιβιντ Άνκραμ (ή Ίνγκραμ ελληνιστί), που αποτελούσαν για χρόνια το αντίπαλο δέος του πανίσχυρου Άρη και του Νίκου Γκάλη. Για τον περίφημο Αυτοκράτορα της ελληνικής πετοσφαίρισης, που με μια από τις καλύτερες ομάδες που έχει δει ποτέ το ευρωπαϊκό βόλεϊ, καθιέρωσε την εγχώρια δυναστεία του και με τις πορείες του εκτός συνόρων ανάγκασε την Ευρώπη να υποκλιθεί, τόσο εντός του τάραφλεξ όσο και στις κερκίδες.
Για τους νεότερους, η απάντηση δίχως άλλο βρίσκεται στους φιλάθλους του Ημίθεου και στη αδιάλλακτη στάση τους απέναντι στις εξελίξεις και στις ‘’απαιτήσεις’’ του σύγχρονου αθλητισμού, και κυρίως του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τρεις εξωαγωνιστικοί υποβιβασμοί μέσα σε ούτε δέκα χρόνια όχι απλώς δεν έβλαψαν το φρόνημα και το ηθικό των φιλάθλων, αλλά τους πείσμωσαν ακόμα περισσότερο να φωνάξουν και να παλέψουν ενάντια σε lobby, συμφέροντα, και αποφάσεις-παρωδίες, προκειμένου να φτάσουν στην δικαίωση. Και όταν αυτό δεν επιτεύχθηκε, η απάντηση δεν ήταν εσωστρέφεια, μιζέρια, και οίκτος για τους εαυτούς τους, αλλά αισιοδοξία, κουράγιο, και μια γενναία δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, χαρακτηριστικά τα οποία πλέον είναι συνυφασμένα με την ταυτότητα του Συλλόγου. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα απίθανα πανό και κορεό, αλλά και τις μαγικές ατμόσφαιρες που αποτελούν σύνηθες φαινόμενο όπου αγωνίζεται κάποιο από τα ‘’κυανόλευκα’’ τμήματα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους φίλους του Ηρακλή να ακροβατούν κυριολεκτικά πάνω σε ταράτσες και σκεπές προκειμένου να δουν τον Ημίθεο στη Νέα Καλλικράτεια, τους τρεις χιλιάδες φιλάθλους να κατακλύζουν τους Χωρτατζήδες την πρώτη αγωνιστική της ΕΠΣΜ, του κατώτατου πρωταθλήματος, και φυσικά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την κοινωνική δράση των ‘’κυανόλευκων’’ οπαδικών φορέων; Τις αμέτρητες αιμοδοσίες, τους αμέτρητους εράνους, τα φεστιβάλ οικονομικής ενίσχυσης, και τα κουπόνια δικαστικής ενίσχυσης για ανθρώπους στους οποίους η ελληνική δικαιοσύνη έχει κηρύξει απροκάλυπτα πόλεμο. Γιατί ποιος μπορεί να καταλάβει καλύτερα τη σημασία της ανθρωπιάς από κάποιον που έχει ζήσει την αδικία πιο έντονα από κάθε τι στη ζωή του;
Υπάρχουν και μερικές απαντήσεις στην ερώτηση του τι κάνει αυτό τον Σύλλογο τόσο ξεχωριστό, που όχι απλώς ηρεμούν το μυαλό μας και εξαλείφουν τις αμφιβολίες μας, αλλά προσδίδουν και αυτό τον ιδιαίτερο καθολικό σεβασμό που χαίρει ο Ηρακλής από κάθε υγιή σκεπτόμενο νου. Αυτές οι απαντήσεις είναι ονόματα όπως αυτά του Γκεόργκι Ιβανώφ και του Γεώργιου Κατσάνη. Ανθρώπους και αθλητές από τα σπλάχνα του Ηρακλή που γαλουχήθηκαν με τα πιστεύω και τις αξίες αυτού του τεράστιου σωματείου. Αξίες όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και πάνω από όλα η ανθρωπιά. Ανθρώπους και αθλητές ‘’bigger than life’’ που λένε και οι Αμερικανοί. Ανθρώπους και αθλητές που εν τέλει πραγματοποίησαν την έσχατη θυσία προασπιζόμενοι αυτά τα ιδανικά, και χαρίζοντας στις μελλοντικές γενεές Ηρακληδέων μια αστείρευτη περηφάνια, αλλά και μια τεράστια υποχρέωση να τιμούν με τις πράξεις τους την παρακαταθήκη που άφησαν πίσω τους. Μια παρακαταθήκη που οι φίλοι του Ηρακλή ανά τα χρόνια έχουν τιμήσει, και τιμούν, και με το παραπάνω.
Αυτός είναι λοιπόν ο ΗΡΑΚΛΗΣ μας, και αυτές είναι οι ομάδες, οι άνθρωποι, και πάνω από όλα οι ιδέες που μας οδηγούν στο να τον λατρεύουμε με τέτοια ένταση, που μας επιτρέπουν να αισθανόμαστε περήφανοι για τον Σύλλογο που αγαπάμε είτε αγωνίζεται στα ευρωπαϊκά γήπεδα, είτε στο τελευταίο τοπικό πρωτάθλημα της Μακεδονίας. Και αυτός είναι και ο λόγος που ο κάθε Ηρακλειδέας θα μεταλαμπαδεύσει την αγάπη του για τον Ημίθεο στα παιδιά του…
Οι χαρές μας λοιπόν μπορεί να είναι οι λίγες, οι λύπες μας περισσότερες, αλλά αυτό που είναι ακόμα περισσότερο είναι η περηφάνια μας για αυτά τα χρώματα! 111 χρόνια Ηρακλής λοιπόν, και άλλα τόσα!
