111 ετών γίνεται σήμερα ο Ηρακλής μας. Νομίζω ότι για κάθε Ηρακληδέα που αντέχει κι επιμένει ακόμα να ακολουθεί και να στηρίζει, τα γενέθλια του συλλόγου είναι πιο σημαντικά από τα ίδια τα ατομικά του γενέθλια.
Ο Ηρακλής από την ίδρυση του ήταν συνδεδεμένος με τα βάσανα καθώς ιδρύθηκε όταν ακόμη η Θεσσαλονίκη τελούσε υπό καθεστώς οθωμανικής κυριαρχίας. Επομένως ο σύλλογος γεννήθηκε μέσα σε ένα καθεστώς ελέγχου κι ανευλεθερίας, γεγονός που καθιστούσε από μόνο του τη μακροημέρευσή του πολύ δύσκολη υπόθεση. Όμως ο Ηρακλής επιβίωσε και δυνάμωσε παρά τις πιέσεις και τις προκλήσεις που είχε απέναντι του.
Ίσως τότε να χαράχτηκε το πεπρωμένο του Ηρακλή. Ίσως από τότε να είχε ορίσει η μοίρα ότι ο Ημίθεος από την εμφάνιση του θα μαχόταν αιώνια για την ύπαρξη του και για τη διατήρηση του χαρακτήρα του. Ωστόσο φτάσαμε τα 111, πέρασε ο αιώνας. Άρα πλέον μιλάμε για πολλά παραπάνω έτη και συνεπώς η λέξη «αιώνια» είναι λίγη για να περιγράψει τα χρόνια του Ηρακλή ειδικά αν αναλογιστούμε όλα όσα βίωσε και βιώνει ανά τους αιώνες.
Κι αν πάλι το παρόν μας είναι ζόρικο, και το μέλλον δυσοίωνο, όσο η σπίθα για γιγάντωση υπάρχει μέσα μας, το παιχνίδι ανατρέπεται όπως τόσες και τόσες φορές καταφέραμε μέχρι σήμερα στην υπεραιωνόβια ιστορία μας. Γιατί στη περίπτωση του ημίθεου Ηρακλή δε μιλάμε για σπίθα, αλλά για άσβεστη φλόγα που μπορεί ο καθένας, ανεξάρτητου ηλικίας, να τη δει στο βλέμμα και στη ψυχή του διπλανού του στο γήπεδο.
Χρόνια πολλά Ημίθεε, χρόνια πολλά σε όλους εσάς που διαλέξατε (και παραμένετε) στο δύσκολο δρόμο όπως ο Ηρακλής μας, κι απορρίψατε τις εφήμερες επιτυχίες, και τις πρόσκαιρες χαρές.
Ψηλά τα κεφάλια γιατί ο πόλεμος εναντίον μας είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Όλοι κοντά στο σύλλογο, μικροί μεγάλοι…
Μέχρι να τα χιλιάσουμε και να τα ξεπεράσουμε…
